بهار آیینهٔ رنگی که باشد صرف آیینت

شکفتن فرش گلزاری که بوسد پای رنگینت

عرق ساز حیا از جبهه ات ناز دگر دارد

به شبنم داده خورشیدی گهرپرداز پروینت

خجالت در مزاج بوی گل می پرورد شبنم

به آن طرزسخن یعنی نسیم برگ نسرینت

چه امکان است همسنگ ترازوی توگردیدن

مگرکوه وقار آیینه پردازد ز تمکینت

نمی چیند به یک دریا عرق جزشرم همواری

تبسمهای موج گوهر از ابروی پرچینت

تحیر صید مژگان هم بهشتی در نظر دارد

به زیر بال طاووس است دل در چنگ شاهینت

وفا سر بر خط عهدت کرم فرمانبر جهدت

ترحم بندهٔ کیشت ، مروت امت دینت

زیارتگاه یکتایی ست الفت خانهٔ دلها

نگردد غافل از آیینه یارب چشم حق بینت

به منع حسرت بیدل که دارد ناز خودکامی

شکر هم می خورد آب از تبسمهای شیرینت